خدانگهدار ای مظلوم ترین فصل ها...

ما را ببخش...

سرمایت را دیدیم...

پاكی و سپیدیت را نه...

دلگیری می دانیم...

یك رنگیت را ارج ننهادیم و

غرق چند رنگی بهار شدیم...

ما انسانها همینیم...

یك رنگ ها را دوست نداریم...

مبهوت و غرق رنگ های پرریا می شویم..

ما را ببخش...

ندانستیم

آب رنگ،نقاشی بهار رااز قطرات برف و باران تو

توان كشیدن دارد...

ما را ببخش

عطر گل یخ را

كه عطرآگین وجود توست

فراموش كردیم

خدانگهدار فصل تنهایی من...

می دانم سال دیگر می آیی

بعد از اشك ریزان پاییز

به پیشواز...

نه عیدی داری و نه عیدانه ای

مارا ببخش...

كه ندانستیم...

اگر هیزمی روشن میكند گرمایی را در خانه مان

این گرما مدیون حضور توست

آدم برفی مهربان با تو معنا می گیرد...

آغوش گرم با تو تصویر می شود...

مارا ببخش...

خدانگهدار...

 مظلوم ترین فصل ها...

زمستان...